Rozdział I:Talent

Gorn od najmłodszych lat był silnym i niepokonanym chłopem. Umiał się bić i władać bronią w wieku ośmiu lat. Jego pierwszy wygrany pojedynek odbył się, kiedy Gorn miał lat sześć. Jego ojciec był bogatym kupcem, który często podróżował, zabierając młodego wojownika ze sobą. Czasami Gorn brał udział w walkach, jakie spotykały karawanę ojca. Mieszkał on w Monterze. Był z tym miastem niezwykle związany. Z właśnie tego miasta wziął swój Topór. Zaczął się szkolić u jednego z najlepszych Orkowskich trenerów. Działo się to na długo przed wojną, kiedy ludzie i Orkowie nie byli ze sobą skłóceni. Ork - zwany Kirak - był silnym, upartym ale jednak litościwym nauczycielem. Gorn szkolił się u niego w każdej wolnej chwili. Kiedy na Kiraka przyszedł już czas śmierci, Gorn radził sobie sam. Przed śmiercią  Orka otrzymał  od niego Topór. Nazwał go ZEMSTA GORNA. Od tamtego czasu Gorn nigdy nie przegrał żadnego pojedynku.

Rozdział II:Khorinis

Kiedy Beliar zabrał ojca Gorna ten nie usiedział długo w Monterze. W najbliższym czasie zaciągnął się na łajbę. Nią pływał po morzach. Był to statek Króla, na którym Gorn pełnił rolę bosmana. Jednak pewnego dnia na morzu zapadł zmrok i rozpętała się burza. Po chwili w stronę Statku Królewskiego zaczęli zmierzać piraci. Kiedy doszło do abrodarzu, Gorn przystąpił do walki, wraz z wieloma innymi ludźmi Króla. W końcu wygrali bitwę. Jednak statek był mocno uszkodzony, więc musieli (cyt.) "opuścić statek w zorganizowanym pośpiechu" prosto do wody (cyt.) "a ona była zimna". Ledwie statek poszedł na dno, pojawili się rybacy. Zabrali pozostałość załogi do swoich łodzi. Popłynęli na wyspę Khorinis.

Rozdział III:Kolonia Karna

Kiedy Gorn dostał się na Khorinis szybko znalazł sobie tam pracę. Był kowalem. Jego siła pozwalała mu kuć miecze w bardzo szybkim tempie. Pozostał na wyspie - nie wrócił na Myrthane. Siedział tutaj przez cztery lata. Stał się bardzo szanowanym obywatelem miasta. Poznał całą wyspę, z wyjątkiem Górniczej Doliny. Żył we względnym spokoju, wykuwając miecze. Pewnego dnia, na do portu przypłynął statek. Z jego pokładu wyszło dwunastu magów - sześciu z kręgu wody i sześciu z Kręgu Ognia. On skierowali się do Górnego Miasta. Gorn zaciekawiony bardziej statkiem niż daltoniastami w pelerynach postanowił zwiedzić go.  Wkroczył na niego i  ruszył w stronę  jednego z pokoi. Stał tam jeszcze jeden Mag. Mag Ognia. Mruczał cały czas pod nosem. Chyba jakieś zaklęcia. Gorn nie znał się na magi, więc nie zaprzątał tym sobie głowy. Wkroczył do pokoju i powitał maga słowami.
- Cześć i czołem!
Mag nie wzruszony tym odpowiedział.
- Z kąd się tu wziąłeś?
- A tak sobie wszedłem popatrzeć...
- Więc nie masz tu czego...
- Co ty tam tak mruczysz? - zapytał zaciekawiony.
- Co... Ouh... Ja... No te. Zaklęcia! Zresztą! Zwykły śmiertelnik tego nie zrozumie!
- Jestem tylko kowalem. - prychnął Gorn i wyszedł. Schodził już z łajby, kiedy owy Mag krzyknął za nim.
- Zaczekaj!
Kowal zatrzymał się i spojrzał na Maga.
- Jak masz na imię?
- Gorn. - odpowiedział - A ty?
- Ja? Xardas!
- Aha...
Gorn opuścił łajbę. Następnego dnia Magowie wyruszyli z miasta. Było ich znowu tylko dwunastu. Niedługo później - gdzieś koło południa - nad górami strzelił wielki piorun. Nagle coś ogromnego się wzebrało i stanęło nad górami. Miało kolisty kształt. Okazało się, że to Magiczna Bariera. Mieli tam zostać zrzucani więźniowie. I nigdy nie wracać. W końcu Gorn chcąc się temu bliżej przyjrzeć, wyruszył na przełęcz do Górniczej Doliny. Kiedy stanął przed przełęczą spotkał karawanę. Wiozła ona więźniów. Zaciekawiony ruszył za nią. Dotarli na skraj urwiska. Kolejno jakiś mężczyzna w żółtym, daltonistycznym płaszczu bredził od rzeczy za co więźniowi się należy. Najgłupsze dla Gorna okazało się to.
- ... za kradzierz Skóry Owcy, staremu wieśniakowi zwanego Wrzód ...
Kiedy w końcu pozostał ostatni więzień Sędzia zaczął wykład.
- W imieniu jego wysokości, Króla Rhobara...
- Możesz darować sobie ten wykład? Sam go wmyślałem!
Gorn rozpoznał ten głos. To on? Nie... To nie możliwe...
- Zamknij się bezczelny zdrajco!
- Nikt nie będzie nazywać Lee, bezczelnym zdrajcą!
I zobaczył jak więzień uderzył nogą Sędziego tam, gdzie najbardziej boli. Trzech Strażników zaczęło za to bić Lee. Gorn nie mogąc na to patrzeć, wyciągnął ZEMSTĘ GORNA i pobiegł pomóc Lee. Po chwili rozpętała się prawdziwa walka. Kiedy tylko pierwszy ze Strażników padł martwy, Lee szybko zabrał mu miecz i zaatakował innych Strażników. Nagle zaroiło się ich całe mnóstwo.
- Ej, Lee!
- CO?! - krzyknął były Generał.
- Skaczemy tam na dół!
- NIE! ALE... NO DOBRA!
I skoczyli do Górniczej Doliny. Na dole ustalili, że od teraz będą się trzymać razem.

ROZDZIAŁ IV:Życie w Koloni

Gorn i Lee po niedługim mieszkaniu w Starym obozie, wraz z paroma osobami (Torlofem, Laresem, Jarvisem...) wyruszyli i założyli własny obóz. Mieli dosyć sprawowania rządów, przez tego chciwego dupka Gomeza. Po jakimś czasie do ich obozu przybyło wielu nowcyh ludzi, którzy także mieli dosyć Strażników Gomeza. W końcu to co było tylko małym obozowiskiem w Górach, stało się tętniącym życiem osiedlem. Lee został szefem. Gorn stał się zarządcom szkolenia nowych członków wraz z Cordem. Po pewnym czasie Stary Obóz jak i Nowy Obóz popadły w konflikt. Nie tylko z resztą Nowy Obóz miał dosyć tyrani Gomeza. Powstał także Obóz Rebeliantów. Kiedy Niestety Nowy Obóz wpadł w ręce Starego, to właśnie Obóz Rebeliantów ich ocalił. W końcu Gornowi udało się Stać się prawą ręką Lee. Kiedy wszystko się zakończyło, dawny kowal, powrócił do Montery.